lk defa hayatımda bir blog yazısı yazarken seo uyumuna ve ayarlarına dikkat etmeyeceğim. Sadece içimden ne gelirse canım sıkılmadan kana kana yazacağım. Dünya’da en son yapılması gereken şey nedir size göre bilmiyorum. Ama bana göre kardeşini üzmektir.
Sizi bilmem ama benim hayatım hep yalnız geçti. Dostlarımın sayısı bir elin parmağını geçmedi. İlk zamanlar çocukluk ne güzeldi, dostlarımın sayısını meşelerim kadar çok sanardım. Ama meğer öyle değilmiş. Zamanla büyüyünce tüm gerçekleri görür oldu. İnsanlar soğudum. Üstüme bir ton dert eklendi. 23 yaşıma gelmeme rağmen hep hatalarımın dertlerini çekmişimdir.
Çocukluğumda ya yalnızlığımdan kaynaklı ya da bilmiyorum rabbimin vergisi içimde hep bir erkek kardeşim olsun isterdim. Onunla koşmak, onunla top oynamak, onunla kavga etmek. Onunla başımı belaya sokmak. Yeri geldiğinde karşıma almak isterdim. Başını okşamak. Sevgilimden ayrıldığımda sırtımı sırtına dayayıp ağlamak isterdim. Şu an olduğu gibi ağlamak…
Velhasıl kelam savaşmak isterdim, yıkıldığımda yanımda olacak abi ayağa kalk diyebilecek ya da tam tersi olduğunda ben onun elinden tutup sırtıma alabileceğim. Kelimelerle ifade edemeyeceğim binlerce isteğim vardı benim. Hani insanlar dışarıdan hiçbir şeyi umursamaz gibi görseler dahi beni, aslında gönlümde olanı bilememeleri kötü. Biliyorum, aslında onların bu şekil görmelerine yegane neden olan kişide benden başkası değil. Ankara’da onunla tanıştım.
Kardeşim oldu. Ben küfür ettiğimde yanımdaydı, kafam attığımda yanımda. Çek git diye ağır hakaret ettiğimde yanımda. Aynı istediğim kardeşimdi. İşte yıllardır hayalini kurduğum. Derdi olduğunda moralim çok bozuk abi diyebilen kardeşim vardı. Kardeşim olsun isterdim, hayatı benden öğrensin. Annem babam kızarken, döverken ardıma saklanan. Onun yüzünden dayak yemek istediğim bir kardeşim olsun isterdim. Çok hatalar ettim. Hayatımın her alanında dostlarımı üzdüm. Yıktım, ama samimiyetle söylüyorum ki dostlarıma karşı iğneleyici sözlerim olabilirdi fakat bal akıtan kalbim hep kenardaydı. Ben hiç tokalaşmayı beceremedim. Hep sarılmaktan yanayımdır.
En yakın olmayı isterim. Kıskanırım. İmrenirim. Düşünürüm. Bilemeyeceğim türlü türlü şeyler öğrenmeyi arzu ederim. İsterim. Kendimde galiba cimriyim. Düşünmezim, aşağılık kimseyim. Bilemiyorum..
Bu sitede editör olarak yazıyorum. Gizliden cpanel şifrelerini değiştirip, kendimi editör olarak ekledim. Keşke hatalar etmeseydim. Bilmiyorum ki insan böyle durumlarda nasıl özür diler. Benim istediğim kardeşime ulaştım ben fakat çok kırdım. Üzdüm. Onun onu takmadığıma sebep olmasına neden oldum. Hatalıyım, biliyorum eşeklik ettim. Site sahibi olan kardeşimden sizin huzurunuzda özür diliyorum.
Hatta bir itirafta bulunayım. Sırf bizim bir abinin lafı yüzünden bu siteyi sırf diğer siteyi hacklerler düşüncesiyle vpsme almadım. Ama hep aklımın bir köşesinde yer ediyordu. Bu gece bu site yer değiştiriyor. Artık umrumda değil diğer siteler.
Sizi bilmem ama hayatımda çok nadir intihar etmeyi düşünmüşümdür. Ve şu an düşünüyorum. Size saçmalık gibi gelebilir.
Ama insanın bazı tutunacak dalları vardır. Yanındadır. İnceciktir, narindir. Umursamız kırabilir. Ama her şeyin bir dönüşü neden olmasın. Yaradan affeder, kul niye affetmesin. Aşağıdaki şarkı benden kardeşime gelsin.
